نپرسيدين آيا همه سالهاي جوانيي رو که ما صرف اين ويرانه کنيم و با تمام ناملايمات و بدبختي هاش که بسازيم توي اين مملکت گوشه اي نصيب ما ميشه که مثل ايشون بتونيم با آرامش تحصيل کنيم و به ادبيات و گذشته زيباي اين کشور فکر کنيم؟ مي پرسيدين وقتي آدم صبح تا شب غصه اسارت و دربند بودن بهترين همفکرانش رو داره آيا مي تونه آرامش داشته باشه تا در اون آرامش چيزي رو بسازه و شمعي رو روشن کنه! بله به قول آقا صادق ايشون سالهايي رو که به رشد و تحصيل و آرامش نياز داشتن در جاي ديگه اي جستن و يافتن! ايشالله قسمت همه بشه!