یا عُدتی فی کُربتی و یا صاحبی فی شدتی
جنبش روزه دار نوشتن بود. نه اینکه حرف دلی درمیان نباشد یا واژگانی در ذهن رژه نروند. نه اینکه سکوت مطلوب باشد یا خستگی چیره باشد. نه اینکه تسلیم، تنها راه چاره باشد و باورها همگی سست و محو شده باشند. نه اینکه ...
عصبانی که می شوی، باید زبان در کام گیری تا سخن به ناروا نگفته باشی. رنجیده که می شوی، کمی سکوت و در خویش فرو رفتن برای میدان ندادن به کینه ورزی و چشم بسته دشنام دادن نیکوست. خشم که می آید، درنگ جایز است تا آنچه می گویی به مدار حق نزدیک شود نه دور. فسردگی و دلشکستگی که یورش می آورد، باید اندیشه کنی تا یکسره تسلیم نومیدی و دلسردی نشوی.
و وقتی سکوت سرشار از ناگفته هاست، وقتی سکوت، رساتر از هر فریادی معنا می شود، وقتی سکوت نه از رضایت که از سر درد است، وقتی سکوت نه به معنای از یاد بردن وظیفه که خود نوعی اعتراض است، روزه نوشتن بر من شیرین می شود و معنوی. دلچسب می شود و عرفانی.
حال که تا ساعاتی دیگر ماه صیام رخ می نمایاند و مهمان سفره برکت افزای رمضان خواهم بود، قصد کردم آغاز روزه تن و جان را افطار روزه نوشتن قرار دهم و باز بنویسم.
اللهم لک صمت و علی رزقک افطرت و علیک توکلت که واژه از آن توست و هرچه هست از توست.
