اميرو تا سازدهني وجود داشت بنده عبدلو بود، اما به محض از بين بردن آن، نسيم بزرگي و انسانيت را بر وجودش لمس کرد و آقايي و آقا منشي را در کردار خود متجلي ديد و سايرين نيز از وي حمايت کردند و همرا او شدند. پس ما هم براي رهايي از سازهاي پر فريب دنيا، بايد آنها را از خود دور کنيم و اينکه بعضي چنين مي‌پندارند که ما هم با دارندگان ساز همنشين هستيم و هم استقلال ذاتي و انساني خود را داريم، فريب ديگري است که تداوم آن تباهي اخلاقي و حياتي بي‌شماري را در برخواهد داشت و جبران‌ناپذير است، زيرا ممکن نيست که انساني با ساز و سازداران همراه شود، ولي روح و روانش از پستي‌ها و رذالت‌هاي آنان در امان باشد.

ما به کولي دادن عادت کرده ايم...
«ما بي چرا زندگانيم »...

عبدل بنده? سازدهني اش
و اميرو بنده? عبدل بود
اگه ساز وجود نداشت ، يه دهن وجود نداشت ،
بنده گي جايي نداشت

دلم رميده شد و غافلم ...

خسته نباشي پيرمرد !

ديشب كه باز فيلم را ديدم به ياد اين شاه بيت حافظ افتادم كه :

خوشا آن دم كز استغناي مستي

فراغت باشد از شاه و وزيرم

شرمسارم از خودم كه اميرو بوده ام همه سالهاي زندگي ام.گاه در بند اين و آن و گاه در بند خود.

خوشا آن دم كه ...

همه ما اميرو هستيم و ديگران سوارمان مي شوند. همين كه فرصت بيابيم و رانت دستمان بيايد عبدلو مي شويم و سوار ديگران مي شويم. اين حكايت هميشگي است.