رزوي مرا نيز بابابزرگي بود در ساده اتاقي بزرگ پنجره ، در شهري كويري.گلي (بر وزن دل )بود و با چشمهاي بسته اش دنيايي ار آرامش را با سكوت هميشگي اش فرياد ميكرد .قرارش جنب تلوزيوني سبز بود كه برخي مواقع از مردان رنج و برنج يا از ديپلمه اي پزشكي . و ... مي گفت و ما كه شيهه اسب وار مي كشيديم ( كه مثلا داريم مي خنديم ) از آرامشش مويي كاسته نمي شد (تو-ي ... هم وقتي نيگاش ميكردي همون آرامش رو تو چشماش مي ديدي) . الان پدر بزرگ من گردنش شكسته . با دستهاي شيطنت پسر داييم و من از .........