زمستان رخت بر کشیده و جای خود به لبخند پر از گل و ریحان بهار می دهد. سبز چمن با خاکستری خاک در حجله طبیعت یکی می شود. آب دریا فاصله بین زمین و آسمان را در هاله ای از تبخیر طی می کند. چشم نرگس نگران از رگبار شدید باران خواب را به خود راه نمی دهد. ابرها خود را می تکانند و بوی دل انگیز و مستی بخش خاک و نم همه جا را پر می کند. درختان گیسوان خویش را با شاخ و برگهای نو می آرایند و شکوفه های ناز و لطیف، چهره خشن و سرما زده درختان را می پوشانند. چمنزاران از سرمستی باده شبنم بارور و خندان می شوند و سال، نو می شود.
بهار می آید با تمام طراوت و زیبایی و لطف و صفایش.
بهار می آید با عشقهای قرمز و مهربانیهای آبی رنگش با تولد طبیعت و آغاز عطوفت.
بهار می آید با بوی بابونه و گلهای نرگس، بوی خاک باران خورده، تازگی، طراوت و پرنده های عاشق آوازه خوان.
بهار می آید با میلاد دوباره درختان، غنچه ها، شکوفه ها و شاخه های نازک امسالی کنار شاخه های تنومند پیشین، برگهای کوچک و نازک، خاک مرطوب و ژاله سحرگاهی.
بهار می آید با گرمی دلنشین آفتاب، نوازش مرطوب نسیم بر پوست خیس، بوی کاهگل کوچه های قدیمی و شمعدانیهای کنار پنجره.
بهار می آید با بوی عیدی و قلکهایی که پر می شوند و خنده بچه ها با لباسهای تازه و جیبهای پر از آجیل و ذوق رفتن به خانه مادربزرگ و گرفتن عیدی
بهار می آید با طعم بوسه و عطر مهربانی، با رقص رود و عیش نسیم.
هفت سین عمر ایرانیان همیشه سبز باد
کاش ما هم نو شدن را از طبیعت بیاموزیم. نو شویم و تازه. پاک پاک
