جنبش (واژه واژه حرف دل)

اندر باب کاخ چینی و کاخ پارسی

یادداشتهای پراکنده ای از سفر به سرزمین اژدها (روز نهم)

نوبت رسیده بود به بازدید از کاخ تابستانی پکن   (Summer Palace). کاخی که با مساحتی نزدیک به 3 کیلومتر مربع، از بناهای دیرین و دیدنی چین است و در شمار نامدارترین باغ های بزرگ و سلطنتی دنیا قرار دارد.
کاخ تابستانی پکن مجموعه ای است از کاخ ها و تالارهای کوچک و بزرگ که هر کدام در دوره زمانی متفاوتی بنا شده اند (چیزی شبیه به مجموعه کاخ های سعدآباد در تهران) و البته دریاچه ای زیبا هم در کناره این کاخ ها ایجاد شده است.
آن طور که راهنما می گفت، این کاخ را یکی از پادشاهان چین برای مادرش بنیان نهاده است و در زمان امپراتریس "سی شی"، اوج نامداری و کاربری این مجموعه بوده است.
در کناره دریاچه مصنوعی ایجاد شده از سوی پسر برای مادر قدم می زدیم و پسرک راهنما برایمان از چگونگی مراحل ساخت این ابنیه، شرایط حکمرانی در سلسله چینگ، نمادهای به کار رفته در ساختمان ها، ویژگی پل ساخته شده روی دریاچه و شیرهایی که زینت بخش پل بودند سخن می گفت.
حس ناسیونالیستی ام گل کرد و خواستم از عظمت بناهای ایرانی خودمان بگویم. تنها در حد چند جمله اشارت وار بر زبان آورده بودم که بانوی اسپانیایی بهتر از من صحبتم را تکمیل کرد.
معتقد بود مجموعه نقش جهان در اصفهان از مساجد آن گرفته تا عالی قاپو و چهل ستون بسیار زیباتر و ارزشمندتر از این کاخ تابستانی هستند. از عظمت تخت جمشید گفت و اینکه پرسپولیس شاهکاری بی مانند است و البته شدت تنفر خود از اسکندر به علت ویران کردن کاخ های سرزمین پارس را هم پنهان نکرد.
شادمان شدم و خرسند به اینکه نشانه های فرهنگ و تمدن ایرانی خود سخنگویی خوش بیان و توانمند است هرچند که ما مبلغانی ناوارد و کاهل باشیم!