نغمه شاد از سازي بر مي آيد كه آرشه اي خوش بر آن كشيده شود. زير دندانه هاي اره دوسر فقر و بي عدالتي كه به جان جنگل سر سبز انساني افتاده است، جز فرياد مرگ رگي كه در اعماق جان آدميت از هم مي گسلد، در انتظار چه مي توان بود؟

هراس من از شادي مردمان نيست. از له شدن غرور مرد در برابر خانواده اش است. بيمناكم از فاصله هايي كه اگر به عدالت پر نشود جز با عقده و كينه پر نخواهد شد و از بذر كينه هم جز درخت نفرت نمي رويد كه اين درخت ميوه اي جز عداوت ندارد! ترس من از حرامي نيست. از حلال شدن حرامها و حرام شدن حلالهاست. بيم من از بيگانه و دشمني هايش نيست. از خويشهاي غافل است. از گريه هايي كه به گوش نمي رسد و بغضهايي كه نشكفته در گلو مي ميرد. هراس من از بي خبري است كه غافلمان مي كند از همسايه مان كه نه ناني براي خوردن مي يابد و نه ايماني براي برپا ايستادن.

مي توان يلداي ديگري ساخت. مي توان چراغ چله ديگران را هم روشن ساخت. شايد با يك گل بهار نشود اما براي تماشاي بهار بايد نسل گلها را تكثير كرد. چنانكه از يك شمع افروخته مي توان هزاران چراغ روشن كرد و سپاه تاريكي را درهم شكست. مهم اينست كه عزمي بر رقم خوردن بهار باشد و اراده اي براي روشني.